sto. nino C - 3

Sang natawo ang akon hinablos kag samtang gina-ulit-ulit namon sia sa cuna ang magulang ko nagpamangkot, kon hatagan ka abi sang tsansa luyag mo bala nga mangin isa ikaw ka bata liwat dira sa cuna?  Ngaa, ang pamangkot ko?  Kay lantawa bala, sabat niya, kon bata ka pa lang, huluhigda ka lang sa imo cuna, paggusto ka kon san-o ka mabugtaw, kon gutom ka hibi ka lang, kon luyag mo mangihi pangihi ka lang, total may matrapo man ina sa imo, may mapailis sa imo kag may nagasunod sang imo inagyan.  Wala ka man nagapalibog kon may inugbakal ka pa sing gatas kay ila man ina iya libog, indi bala?  Tuod no. 

Kag dugang pa diri mas bentaha man sa ginikanan nga ang ila kabataan bata pa, mas bentaha kon ikomparar sa masunod nga mga tinuig sa bata.  Kon lapasag lang sia titi man lang ina ang ginapangita niya kon maghibi sia.  Pero kon magsugod na sia lakat-lakat, kon magsunod na sia panan-aw-nan-aw, kag panilaw-tilaw damo na ina ang lalagson mo agod magpahimunong sia, indi bala?  Kag kon mag-iskwela na sia, lain na naman nga mga problema ang imo masugata – tuition, dinungol, nagamasakit, computeran.  Kon magteenager sia, adjus ta, mas daku pa gid ang imo masumalang nga mga palaligban, wala ka na tuod nagapahid sang iya buli but I can just imagine the anguish of a parent sa ila pag-deal sa ila mga teenagers ilabi na gid sa karon nga panahon.  Makasiling ako sina tungod kay naassign man ako anay sa seminaryo wherein I have to deal with more or less 150 teenagers.

So indi lang bentaha sa lapsag nga magpabilin sia nga lapsag, bentaha man sa mga ginikanan nga ang ila lapsag magpabilin na lang nga isa ka lapsag. 

Karon nga adlaw ginasaulog naton ang piesta sang Sto. Nino.  Ang gina-ulit-ulit naton nga bata sa belen sang nagligad lang nga mga inadlaw, siling sang ebanghelyo naghamtong na kag for the first time nag-upod na sa ila sa templo sa Jerusalem.  Nagapasulod na sia sa teenager.  Para sa mga Hudiyo kon makalab-ot na sila sa sini nga pang-idaron they are already considered as adults, mga hamtong na nga may iya na nga katungdanan.  Gina-imagine ko nga nami man nga for the first time ang bata nga si Jesus gintugutan nga mag-upod sa iya mga ginikanan sa templo – siguro may excitement man sa guya sa bata, pero indi lang amo sina ang natabo.  Sang una sang lapsag pa sia sang gindala sia sa Egipto ginkugos sia, ginpatiti sia kon gutom sia, ginhabolan kon sia ginatugnawan.  Karon tungod kay sia hamtong na, sia magalakat na katulad sang iban kag katulad sang mga hamtong nga mga lalaki indi sia kaingos nga kapoy na sia, gutom na sia ukon ginatugnawan sia.  In other words indi na sia kapagusto, indi na sia ka salig sa iya mga ginikanan sa tanan niya nga kinahanglanon.  Tubangon na niya ang iya katungdanan.

Sa pihak nga bahin ang mga ginikanan nakabatyag man sing kinalain nga dala sang paghamtong sang ila anak.  Sang una si Jesus ang nagasunod-sunod sa ila, karon sila na ang nagasunod-sunod sa iya.  Sang una madula sila ginapangita sila karon si Jesus na ang nagakadula kag sia na ang ginapangita.  Sang una isa lang ka hambal sang iya mga ginikanan dayon niya sunod, dayon niya palapit, karon hinambalan sia sang iya ginikanan sinabat niya sila.  Kahibalo na sia magsabat.

Kabudlay sang proseso sang pagtubo indi lamang sa nagatubo kundi pati man sa nagapatubo.  Growing up is not all the time fun for the parents as well as for the children.

Sang nagligad nga Krismas gintagaan ako sang isa ka matahum nga gift.  Gintagaan ako sang isa ka puppet, si Pinocchio nga sarang ko mapahulag-hulag ang iya tiil, kamot kag ulo.  Kagab-i wala ako obra gintulutistingan ko kon mapasaot ko sia.  So samtang nagatukar sa plaza sang pagkatunog-tungog nga nobody nobody but you ginapasaotsaot ko man ang akon pinnochio nga puppet sa akon kwarto.  Kon kaisa kanami maghampang liwat nga bisan sa makadali lang malimtan nimo ang mga katungdanan sang isa ka hamtong kag mahimo ka naman liwat nga isa ka bata nga wala sing may ginapanumdom nga mga responsabilidad sa imo nga cuna.

Growing up is a burden because it means facing ones responsibilities.  Some people think they can just do away without these responsibilities.  And so they live like young boys and girls all the time.  Never mind the responsibility, we can always postpone and make up for it later.   Never mind accountability, our parents or somebody else will just show up to save us from our every mistake and indiscretions we make.  Never mind setting priorities and making sacrifices, we just do what we feel like doing at any given hour.  Never mind the future, all we have is today. 

The search for the fountain of youth is a perennial search, an endless search to unburden ourselves from the call to responsibility and duty, a silent but constant denial of what comes with age.  Wrinkles come naturally and so does white hair.  But what is willed, what is resolved and decided upon might just as well be the causes of those wrinkles and white hairs.  Growing old is inevitable, no one can escape from it.  But growing up remains as ever a choice, a choice we have to make.

And this is what Jesus is teaching us.  Ang Sto. Nino wala lang nagpabilin nga Sto. Nino.  Ang Sto. Nino nagtubo, naghamtong kag nahimo nga Sto. Kristo.  Makita ninyo dira sa likod ang imahen sang Sto. Nino.  Cute sia, naga-smile, nami iya bayo, kanami ulit-uliton.  Sa ulu-unhan, sa likod gid ayon makita man ninyo dira ang Sto. Kristo, indi na sia cute kay kalaw-ay na sang iya dagway nga puno sang pilas, wala na sia naga-smile kag nagapiyong na ang iya mga mata, wala na sia bayo.  The Sto. Nino did not just grow old.  He also grew up.  He took upon the responsibilities of his call, he carried bravely the burden of his duties, he sacrificed for the sake of others, he suffered for the people he loved, he died for our sake and for what he believed in.  That is maturity!  He did not just grow older.  He also grew up – naghamtong sia.  He faced his responsibilities. And that is not just growing old – that is growing up. 

Ang pagtigulang isa ka butang nga sa luyag mo ukon sa indi matabo gid ina sa imo.  Apang ang pagkahamtong isa ka desisyon, isa ka choice nga imo ginahimo.