easter sunday A

Kaina, sang kaagahon, pagkatapos sang tatlo ka horas kag tunga nga pagsaulog sang bihilya sang paskwa - pagsiling sang pari lakat kamo sang paghidait, aleluya, aleluya, spontaneously ang mga tawo nagpinalakpak - spontaneously.  Wala man may nagsugo sa ila, kag sa akon lang paminsaron daw wala man gid sing kawsa kon ngaa magpamalakpak sila.  But it was a spontaneous reaction and it dawned on me considering all that we have to go through sa kasakuon sang semana santa, considering sang tanan nga mga inagyan namon sa sulod sang pinakasako, pinakakapoy nga bahin sang kabuhi sang isa ka pari nakasiling ako sa akon kaugalingon - what a joke! 

Dugang diri sang nagablessing ako sang mga salakyan pagkatapos sang misa may nagpalapit sa akon nga daw isa gid ka tropa sang mga ginatawag naton nga 3^rd sex nga kontodos ang makeup, high heel, kag nagabayo  nga mas sexy pa sa mga babayi kag nagsiling, "Fr. blessingi man kami sang bendita agod mabuhinan ang amon mga sala."  "Ay mga inday," siling ko, "basi mag-aso kamo."  They laughed, all who heard us also laughed and we all laughed.  Dayon tinawag pa gid sila sang isa ka pari kag ginbendisyonan pa gid sila sang basa-basa gid na bala nga bendisyon sa bagay nga nagsinggit ang isa sa ila, fr. sakto na, sakto na.  They were laughing, the priest was laughing and all of us who heard this were also laughing.  What a joke, what a joke!

Bag-o lang natapos ang makatalandog nga pagpanghugas sang mga tiil sang mga apostoles, bag-o lang natapos ang serioso naton nga pagpangadi sa visita iglesya, bag-o lang natapos ang mga konpesyon nga pati ako nga pari daw mahibi man sa ila ginatu-ad nga mga inagyan sa kabuhi dira sa konpesyonaryo, bag-o lang kita nakabati sang masubo nga mga inagyan sang mga pamatan-on sa siete palabras - iban sa ila ginsakit, ginbuyayaw, ginhan-an sang indi matuod, mga early pregnancy kag kon paano nila ginsagod ang ila bata nga nagaisahanon lang, tapos serioso kita nga naghalok sa krus kag sa santo intierro, tapos  nagprosesyon kita upod sa dolorosa nga daw nagapangita sang iya anak nga ginpatay sa krus.  Then all of a sudden as a climax nagpinalakpak kita, sa katapusan nagkilinadlaw kita, nagkantiawanay kita, nagkinalipay kita.  Amo ina kon ngaa nga sa pagkabanhaw nakasiling ako - what a joke!  This is how it will all end.  We will laugh with what the greeks call the laughter of the gods, the belly laugh nga kon magkadlaw ka daw nagahalin gid sa pinakadalom nga bahin sang imo lawas kag naga-uyog-uyog gid ang imo tiyan sa kaham-ot.  I have experienced how it ended.  And I have come to believe that this is how it will all end sa aton kabuhi.

Sugod bwas balik naman kita sa normal naton nga trabaho, pungko naman kita kag magpanampu-ay sa pagpalibog sa amo man sa gihapon nga mga problema, bwas baka-baka naman kita, pangabudlay na naman, atubangon naman ang mga palaligban, ugtas ka na naman, awayon na naman ang alawayon, problema na naman, pangutang na naman, bakho nanaman.  But this time we are no longer the same.  This time we have become sons and daughters of the resurrection.  Because this time we have come to know how all these will end.

This was the experience of the disciples, of Mary Magdalene and the other women, and of Mary, the mother of Jesus.  After all those drama, those hardships, those anxiety-filled days; after all those betrayals, those denials, the confusion and fear, the anger and tears that followed - after all these, the great laughter, the joy, the exhilaration of Easter followed.  He is not here.  He is risen.  Now we are better equipped for life, we are better equipped when difficulties and crisis come our way, we are better equipped when things go wrong - why?  Because we had just experienced easter, we know how it will eventually end.  One day after all these, when all this will end, we will look back in our life, and we will be made to see what we went through and we will laugh with the laughter of the gods of the greeks.  All is well, all will be well because we know now that life, our lives, will not end in the tomb.  He is not here.  He is risen from the dead.  Tell yourself that when you feel you are entombed by so many cares.   Tell yourself that when the melancholia of our Maundy Thursdays comes, when the sorrowful mysteries of the good Fridays of our lives too hard to carry burden us.  All we have to do is to train our eyes to look beyond to the glorious Sunday of our own Easter.  Life will not end in the tomb for he is not there - he is risen from the dead.