May isa anay ka reporter sa radyo.
Nakakita sia nga may nabunggu-an sang salakyan. Luyag niya kontani
makakuha sang report, pero kadamo na sang mga usisero nga nagapalibot sa
nabunggu-an, indi na siya makapanigal-ot. Gani nagsinggit siya, “Pa-agya
n’yo ako, tatay ko na ang nabunggu-an.” Ginpasal-ot sia sang mga tawo. Kag sang
pag-abot niya sa lugar nga ginahamtangan sang na-aksidente, isa gali ka kabayo
ang nabungu-an. Siling sang tawo sa kilid “um ara tatay mo.
Sa kalibutan may ginatawag kita nga mga huro-huro,
ang mga nagapatuga-tuga, gulpi lang ma-intra nga wala nagabinag-binag kon ano
ang iya ginasudlan, kag kon ano ang iya madangatan. Waay na sia
nagapanumdum pa. Kita ya gani guwapa ukon guwapo, mamana na lang sia sa
gilayon. Waay pa sia gani nakabinag-binag kon bala makasarang sia sang
responsabilidad. Amo ini ang mga tawo nga nagapadala-dala lamang sa
emosyon – tudo-tudo ang akig waay pa gani naintiendihan kon ano ang
natabo. Amo ini sia ang gusto hap-an ang tanan - “ay ma-charismatic ako,
ay ma-cursilista ako, ay ma-legion ako, ay ma-lector ako” - tanan tanan luyag
hap-an. Pagkatapos bayaan man lang kay indi na makasarang. Siling
ni Jesus: Hmm, matapos niya mapasad ang sadsaran indi na sia makasarang
magpadayon sini.